Niet alleen schepen blijven op hun plaats liggen als de kapitein een anker uitgooit. Ook dijken lijken baat te hebben bij een anker. Woensdag verstevigden civiel ingenieurs voor het eerst in Nederland met een nieuwe ankertechniek een gedeelte van de Ringdijk in Amsterdam-Watergraafsmeer.
De proef is belangrijk. De komende tien jaar moet 1.100 kilometer aan dijken (geraamde kosten 7,4 miljard euro) in Nederland worden verbeterd om grote droogte in de zomer, heftige regenval in voor- en najaar en de gestaag stijgende zeespiegel het hoofd te bieden. Het betreft niet alleen dijken langs de kust, langs de grote rivieren en meren maar ook secundaire dijken langs vaarten zoals de Amsterdamse Ringdijk.
De ankertechniek is goedkoper dan de gangbare manieren om dijken te verbeteren, denken de deskundigen. ‘Het zal ongeveer 4 miljoen euro per kilometer kosten. De conventionele damwandtechniek kost 12 miljoen per kilometer’, aldus Martin Schepers van het Hoogwaterbeschermingsprogramma dat het project financiert.
De techniek moet ook overlast voorkomen. Normaal gesproken worden zware damwanden geheid in veendijken die met klei zijn opgehoogd, of met zand in de hoogte en breedte zijn verstevigd. ‘Daar is hier aan de Ringdijk in Amsterdam helemaal geen ruimte voor’, zegt Schepers terwijl hij om zich heen wijst. ‘Er staan bomen op de dijk, de bereikbaarheid is slecht voor zware machines en er wonen hier veel mensen.’
De ankertechniek komt aan dit soort bezwaren tegemoet. Een machine drukt een kabel met het anker eraan schuin door het dijklichaam. Op een diepte van 20 meter klapt het anker open en haakt stevig in de diepe zandlaag. Brommend drukt de machine deze warme middag een stevige glasvezelkoker over de kabel.
‘Het dijklichaam wordt verstevigd door deze nagel- en ankerconstructie’, zegt uitvinder Jos Karsten van JLD Contracting. ‘De nagels vangen de spanning op die het water uit de Ringvaart uitoefent op dit stuk verzwakte dijk.’ Hij testte de techniek eerst twee jaar op proefdijken in Purmerend.
De nagels zijn voorzien van draad- en antenneloze sensoren die permanent informatie uitzenden over de waterdruk en grondspanning in het dijklichaam en op die manier de geringste vervormingen weergeven. In februari verwachten de onderzoekers de eerste resultaten van deze inzage in de genagelde dijk.
‘Die sensoren zijn essentieel, want we willen wel weten of de dijk over tien jaar ook nog intact is’, reageert Matthijs Kok, hoogleraar Waterveiligheid TU Delft. ‘Deze nageltechniek kennen we al langer in de spoorbaantechniek, dus het is een logische gedachte die ook in dijken en waterkeringen toe te passen. Goed dat het eindelijk wordt getest.’
Bron: www.volkskrant.nl